Postzegels verzamelen: het is net als een brief met een vulpen schrijven niet meer van deze tijd. Brieven gaan via de computer naar onze digitale postbus. Jammer genoeg geldt dit ook voor vakantie- en felicitatiekaarten.

Jammer, want wanneer er een gesloten envelop met daarop een met de hand geschreven adres door mijn brievenbus valt, word ik bij voorbaat al vrolijk. Dit geldt ook voor een kleurige vakantiekaart uit een of ander ver land. Wanneer daar dan ook nog eens een buitenlandse postzegel op zit, dan verhoogt dat helemaal mijn aandacht.

Bijzondere exemplaren heb ik wel eens zorgvuldig losgeweekt en in een doosje bewaard. Een echte verzamelaar ben ik nooit geweest. Voor de fervente postzegelverzamelaar was het nauwkeurig met een pincet rubriceren van eerste uitgaves en het overzichtelijk in een album opbergen niet alleen een hobby waarmee hij of zij vele uurtjes zoet mee was. Nee, men dacht op die manier ook een klein fortuin bij elkaar te sparen. Helaas blijkt de werkelijkheid anders te zijn. De expert die onlangs door postzegelvereniging Valkenswaard was uitgenodigd om het neusje van de zalm op postzegelgebied op te speuren, was voor menigeen aanleiding om het prachtige maar in de vergetelheid geraakte postzegelalbum van opa eens onder de loep te laten nemen. Ja, het was maar goed dat opa het niet meer meemaakte, want echte pareltjes waren er niet in te vinden. Sterker nog, volgens de expert was het mooie album waardevoller dan de postzegels die erin bewaard waren! De meeste verzamelaars denken echter niet in eerste instantie aan het geld dat hun hobby zou kunnen opleveren. Ze verzamelen ook voor de ‘hebs’ en genieten ervan om hun in de loop der jaren vergaarde collectie te bekijken en te vertroetelen. In mijn huis heb ik een kast waarin allemaal spullen staan die een relatie met Eindhoven hebben. Onlangs tikte ik een zilveren theelepeltje met het Philips logo op de kop. Het zal niet het laatste object zijn, want voor Eindhoven heb ik een zwak.

Dorothée Foole

Een kraai op je bord? Waarom eigenlijk niet? Dat vroeg ik me af toen ik in het Eindhovens Dagblad las dat chef-kok Herman Cooijmans van het Valkenswaardse sterrenrestaurant Eden ‘kraai’ als delicatesse op zijn menukaart heeft staan.

Jaren geleden heb ik in Frankrijk al eens een smakelijk duifje verorberd. Een sappig kraaitje zou ook zomaar eens in mijn keeltje kunnen verdwijnen! De borst van de kraai serveert Herman met gestoofde linzen, spek, sinaasappel, pastinaakcrème, pijnboompitten en kardemomjus.

In gedachten zag ik deze kok al bij het krieken van de dag met lekkere hapjes een paar malse kraaitjes lokken. Dat blijkt niet het geval te zijn. Omdat de vogel in geval van overlast afgeschoten mag worden, is Herman er als de kippen bij om dit zogenaamde afschot niet bij het afval te laten verdwijnen maar als een exquise gerecht in zijn keuken te verwerken. Voor de liefhebber of nieuwsgierige aap die deze delicatesse ook wel eens wil proeven. Het kraaiengerecht staat onder voorbehoud op de kaart!

Wat met een klein berichtje werd afgedaan hield me ook een paar dagen bezig. Namelijk de melding dat iemand op de bovenste verdieping van de Piazza naar beneden was gesprongen. Het is niet de eerste keer dat iemand op deze manier een doodsprong maakt. Mensen behoeden voor zo iets vreselijks lijkt me op een zo druk bezochte plek niets meer dan normaal. Ik pleit er dan ook voor dat er eens grondig gekeken wordt, hoe zoiets in de toekomst voorkomen kan worden. Wellicht is het plaatsen van vangnetten een optie? En ja, dan kan ik er natuurlijk ook niet omheen. Het Eindhovense plenkske!! Een geweldige en toch ook heel eenvoudige vondst. Het Eindhovens plenkske wordt namelijk over die vervelende hoge drempel gelegd, waardoor een restaurant of winkel op eenvoudige wijze uitkomst biedt voor iedereen die afhankelijk is van een rolstoel, scootmobiel of rollator.

En dan nog even dit. Terwijl we iedere dag geraakt worden doordat duizenden mensen omkomen door oorlogsgeweld, ziekte of natuurrampen. Besef je pas echt hoe broos het leven is, wanneer iemand uit je naaste omgeving je ontvalt. Het overkwam me deze week. Rust zacht Bea je was een kanjer.

Dorothée Foole

Dit weekend gaat de klok een uur terug. Voor mij verandert er niet veel. Of het nu ’s morgens om acht of om negen uur nog donker is, maakt me niet uit. Wanneer ik nog niet uitgeslapen ben, draai ik me nog eens lekker om.

Zo heel anders reageert onze hond. Zij weet haarfijn hoe laat zij ’s morgens wordt uitgelaten en wanneer haar etenstijd is aangebroken. Voorlopig moet zij helaas bakzeil halen en wachten totdat het uur in haar systeem is opgenomen. We hebben echter nog een paar dagen te gaan voordat het zover is. Mijn wekelijkse column moet namelijk op woensdagmorgen worden ingeleverd. Dat wil zeggen dat ik niet altijd zo actueel kan zijn, als ik zou willen.

En daarbij denk ik aan de Dutch Design Week in onze stad, die deze week weer duizenden bezoekers uit binnen- en buitenland mocht verleiden om er een kijkje te nemen. Zelfs koningin Maxima kon de verleiding niet weerstaan. Het enige wat ik tot nu toe gezien heb, zijn op ludieke wijze versierde auto’s die je van de een naar de andere plek brengen. Maar eind van de week sla ik mijn slag bij Sectie C.

Gefascineerd raakte ik afgelopen maandag door het tv programma The Biohack Project. Hierin worden vijf bekende Nederlanders uitgedaagd om met behulp van onder andere technologie en wetenschap extreme en stressvolle situaties het hoofd te bieden. Een van de deelnemers is actrice Monic Hendrikx. Ongetwijfeld kent u haar nog wel als Carmen in de spannende tv serie Penoza. Monic vind ik een kanjer. In haar biografie lees ik dat ze lang in Deurne heeft gewoond en in Eindhoven de toneelschool heeft gevolgd. Momenteel woont ze in Zaandam, maar eigenlijk is ze dus ook een beetje van ‘ons’, zoals dat in Brabant heet. Kijken waar je grenzen liggen, wat je angsten zijn, jezelf resetten en controle houden over je stress, is in vogelvlucht wat biohacking inhoudt. Volgens ex-Olympisch roeier en biohacker Govert Viergever passen topsporters regelmatig biohacking toe. Bij mij liepen de rillingen over mijn rug toen ik zag waartoe de deelnemers in het tv programma in staat zijn. En… ik had er bewondering voor.

Dorothée Foole

Toen we een gedeelte van de overkapping bij onze voordeur bebouwden, nam ik deze nieuwe ruimte in gebruik als mijn werkplek. Een ideale plek, want zittend aan mijn werktafel heb ik uitzicht op een pal voor het raam geplaatst vogelhuisje.

Terwijl ik deze column schrijf doen zich allerlei vogeltjes tegoed aan zaden, pitten, nootjes en vetbollen. Speciaal voor de eekhoorntjes leg ik er af en toe wat walnoten neer en ook die vinden gretig aftrek. Het is herfst en de natuur bereidt zich voor op de winter. Echter het is oktober en nog steeds terrasjesweer.

Bij Mathilde op de Kleine Berg is het zelfs op een doordeweekse dag zoeken naar een plaatsje. Vooral in ‘t weekend is dit een drukke straat waar auto’s, fietsers, scooters en voetgangers hun weg zoeken. Tot onvrede van de gevestigde ondernemers heeft de gemeenteraad met een meerderheid van stemmen onlangs besloten deze straat autovrij te maken. Ik deel deze onvrede. Waarom moet alles autovrij gemaakt worden, vraag ik me af. Wanneer je in het buitenland komt dan zijn het juist de aan een straat gelegen terrasjes die het drukst bezet zijn. Ik deel de angst van de ondernemers dat wanneer er straks geen auto’s meer over deze straat mogen rijden het voor voetgangers levensgevaarlijk wordt om tussen snel oftewel supersnel rijdende elektrische fietsen te manoeuvreren. Ik vraag me dan ook af of de gemeenteraadsleden die voor autovrij gestemd hebben ter plekke onderzoek hebben gedaan.

Geheel iets anders wat me deze week raakte, is het feit dat de kleinzoon van Lenny Kuhr als Israëlische soldaat gewond raakte. Hij kreeg een schotwond in zijn buik. Gelukkig schijnt hij aan de beterende hand te zijn. Dit en de vreselijke strijd die momenteel aan Palestijnse en Israëlische kant heerst deed Lenny besluiten een emotionele oproep op haar facebook pagina te doen om een kaars te plaatsen. Ze schreef onder meer: "In deze donkere dagen is het goed om om licht te vragen, te smeken zelfs. Maar nog beter is het om te weten dat wij dat licht zelf zijn en dat niemand maar dan ook niemand dat van ons af kan nemen. En dat licht dat treurt en huilt om alle gruwel. Om verlies en pijn en om alle onmenselijkheid."

Ik huil met Lenny mee.

Dorothée Foole